Prolog

Przyglądam jej się od lat , jednak ona mnie nie widzi .Dla niej jestem duchem, który tylko patrzy, ale tak naprawdę czuję wszystko, jej ból , smutek , szczęście. Chciałbym móc ją przytulić,pogłaskać po włosach i powiedzieć jej do ucha , że wszystko będzie dobrze . Choć pragnę tego jak nic innego na świecie, nie mogę. To wbrew zasadom, ale kiedy widzę ją w takie wieczory. Siedzącą na oknie i patrzącą w gwiazdy , rozmyślającą nad jutrem, mam ochotę złamać reguły.  Wiem , że się boi każdego nowego dnia . Jest sama odkąd pamięta i choć myśli , ze jest zwykła dziewczyną myli się ... jest wyjątkowa , przepiękna , a serce ma dobre jak nikt. Poznała w życiu już tyle rozczarowań , a ja mogłem się temu tylko przyglądać tak jak teraz . Nie mogę znieść jak płacze  to rozdziela mi serce i chodź dzielą nas tylko milimetry nic nie mogę na to poradzić ! Kiedy w końcu pogrąża się w śnie , robi się spokojna , oddycha płytko , a jej serce zaczyna bić miarowo i wolniej. Oglądam sę ostatni raz i obserwuję jej jasną twarz .

- Dobranoc Alice ! - kiedy mój szept porywa wiatr odchodzę i teraz ja płaczę srebrnymi łzami , które przeobrażają się w  deszcz. Teraz wiem , ze od jutra wszystko się zmieni.